Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mielcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2024 roku

Sąd Rejonowy w Mielcu II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Alicja Krypel

Protokolant: Klaudia Buziak

przy udziale oskarżyciela –

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 września 2023r., 10 listopada 2023r., 16 lutego 2024r. i 12 września 2024r.

sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w M.

przeciwko

K. B.

s. J. i K.

ur. (...) w D.

obwinionemu o to, że:

w dniu 19 kwietnia 2023 roku około godz. 14:00 w miejscowości R. woj. (...) w rejonie posesji nr (...) kierując pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa podczas włączania się do ruchu kierującej pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), która aby uniknąć zderzenia skręciła w lewo uderzając w wyprzedzający ją pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 §1 kw w zw. z art. 17 ust. 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

I.  uniewinnia obwinionego od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia,

II.  na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpsow zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem poniesionych kosztów
ustanowienia obrońcy z wyboru.

Sędzia:

Sygn. akt II W 504/23

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Mielcu

z dnia 12 września 2024 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2023 r. około godziny 14:00, kierująca się samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) N. S., posiadająca prawo jazdy od ok. półtora roku, z pasażerką A. G., jechały prostym odcinkiem drogi w obszarze zabudowanym od strony P. w kierunku miejscowości R.. Poruszały się z prędkością ok. 45 km/h. W miejscowości R. na wysokości (...) ( (...)) w ostatniej chwili, po swojej prawej stronie zauważyła cofający tyłem samochód marki M., kierowany przez obwinionego K. B., który widząc nadjeżdżający pojazd O. (...) nie wyjechał na pas ruchu O. i zatrzymał się na mostku. Chcąc uniknąć zderzenia z tym pojazdem N. S. instynktownie odbiła w lewo, nie upewniając się czy z tyłu nie jedzie za nią inny pojazd, w wyniku czego bokiem swojego pojazdu uderzyła w wyprzedzający ją z niebezpieczną prędkością, tj. ok. 86 km/h, samochód marki F. (...) nr rej. (...), kierowany przez K. O., posiadającego od ok. 2 lat prawo jazdy, na skutek czego kierujący pojazdem marki F. (...) zjechał do przydrożnego rowu, a następnie dachował.

Na skutek zdarzenia w pojeździe marki O. (...) został uszkodzony lewy bok na całej długości w postaci otarć powłoki lakierniczej oraz przednia i tylna obręcz koła, w pojeździe marki F. (...) doszło z kolei do deformacji karoserii ca całej powierzchni, uszkodzenia prawego boku na całej długości oraz tylnej obręczy koła wraz z oponą i wystrzelenia przednich poduszek powietrznych.

Na miejsce zdarzenia przyjechała Policja, która nie sporządziła protokołu oględzin pojazdów, ani żadnej dokumentacji fotograficznej, nie zabezpieczono też żadnych śladów hamowania na jezdni – śladów tych nie było.

(dowód: notatka urzędowa k. 1, 117, zeznania świadków: K. O. – częściowo k. 4-5, 81, N. S. – częściowo k. 6-7, 80/2-81 i A. G. – częściowo k. 92/2-93, wyjaśnienia obwinionego K. B. – k. 11, 79/2-80, zeznania świadków: D. J. – k. 14, G. D. – k. 91/2-92, A. S. – k. 111/2-113, opinia biegłego (...) W. B. z dnia 08.06.2024 r. – k. 140-171)

Obwiniony K. B. ma lat (...), jest żonatym ojcem jednego dziecka w wieku(...), pracuje za wynagrodzeniem ok. 4.000 zł, jest współwłaścicielem działki o powierzchni (...) oraz samochodu osobowego marki A. z roku 1999, w przeszłości był dwukrotnie ukarany mandatem za przekroczenie prędkości, posiada prawo jazdy od 12-13 lat.

(dowód: notatka urzędowa – k. 18, dane obwinionego k. 79/2).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Wyjaśnił, że w dniu 19 kwietnia 2023 r. wykonywał manewr cofania w sposób bezpieczny, a w momencie kolizji wszystkimi kołami stał na mostku, natomiast pod naciskiem rodziców uczestników kolizji przyznał się początkowo do winy, ale ostatecznie nie przyjął mandatu.

Wyjaśnieniom obwinionego sąd dał wiarę, gdyż pozostają one całkowicie spójne z treścią opinii powołanego w sprawie biegłego, która – zważywszy na pozostały, zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności brak protokołów oględzin pojazdów, dokumentacji fotograficznej, zabezpieczonych śladów, jak również rozbieżne co do kluczowej okoliczności w sprawie, tj. położenia samochodu obwinionego w chwili zdarzenia zeznania uczestników zdarzenia N. S., A. G. i K. O. – pozostaje kluczowym dowodem w sprawie. Ze szczegółowej i wyczerpującej opinii biegłego ds. rekonstrukcji zdarzeń drogowych(...) W. B. wynika jednoznacznie, że bezpośrednią przyczyną kolizji było zarówno nieprawidłowe zachowanie N. S., która podejmując gwałtowne odbicie w lewo nie upewniła się czy z tyłu nie jedzie za nią inny pojazd, jak też nieprawidłowe zachowanie K. O., który poruszał się z prędkością niebezpieczną, natomiast nie można w sposób jednoznaczny wykazać błędów w taktyce i technice jazdy obwinionego. Wykonana rekonstrukcja zdarzenia nie wykazała, aby obwiniony wykonując manewr cofania wyjechał, choćby częściowo, na pas ruchu po którym poruszała się N. S.. Biegły wskazał, że widoczność drogi w momencie wykonywania manewru cofania jest dobra, a praktycznie cały samochód obwinionego mieścił się przed bramą wjazdową.

Zeznaniom świadków K. O., N. S. i A. G. Sąd dał wiarę jedynie częściowo. Sąd nie dał wiary zeznaniom tych świadków w zakresie, w jakim wskazywali oni na położenie pojazdu M. w momencie kolizji – albowiem nie tylko pozostają one w sprzeczności z kluczowym dowodem w sprawie jakim jest opinia biegłego, który wprost wskazuje, że ich wersja zdarzenia jest nieprawdopodobna, ale też są one wzajemnie niespójne – i tak K. O. zeznał, że samochód obwianego znajdował się prawie cały przed maską O. (...), z kolei N. S. początkowo nie wspominała, że wyjechał on na jednię, zaś potem, że całe auto było na jezdni, A. G. zeznała natomiast, że na jezdni widziała bagażnik i tylne koła M.. Z uwagi na to, że był to ułamek sekundy - w ocenie Sądu żaden z tych świadków tak naprawdę nie mógł dokładnie widzieć położenia M.. Odnośnie zeznań świadka K. O. Sąd dodatkowo nie dał im wiary na okoliczność tego, że świadek w chwili kolizji jechał wolno, albowiem z opinii biegłego wynika, iż jechał on z prędkością niebezpieczną.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków D. J., G. D. i A. S.. Świadkowie nie byli na miejscu w chwili zdarzenia, zeznali to, o czym dowiedzieli się z relacji jego uczestników.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności pozaosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów, bowiem zostały one sporządzone we właściwej formie, przez uprawnione do ich wydania osoby, w ramach posiadanych przez nie kompetencji. Nadto ich treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności również sporządzoną w sprawie opinię biegłego W. B. – jakkolwiek kwestionował ją pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych w ocenie Sądu miało to jedynie na celu polemikę z niekorzystną dla nich treścią opinii i uzyskanie takiej opinii, która byłaby zgodna z ich stanowiskiem. Zdaniem Sądu opinia jest bardzo rzetelna, rzeczowa, kompleksowa, biegły w bardzo szczegółowy sposób dokonał analizy całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, następnie w oparciu o ten materiał wykonał rekonstrukcję zdarzenia i dokonał analizy zachowania jego uczestników, przedstawiając stosowne wnioski.

Sąd zważył, co następuje:

Komenda Powiatowa Policji w M. wnioskiem o ukaranie obwiniła K. B., o to że w dniu 19 kwietnia 2023 roku około godz. 14:00 w miejscowości R. woj. (...) w rejonie posesji nr (...) kierując pojazdem marki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa podczas włączania się do ruchu kierującej pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), która aby uniknąć zderzenia skręciła w lewo uderzając w wyprzedzający ją pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 §1 kw w zw. z art. 17 ust. 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Odpowiedzialność za wykroczenie z art. 86 § 1 kw podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Istota określonego w tym przepisie wykroczenia polega na niezachowaniu należytej ostrożności na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu i spowodowanie w ten sposób zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Chodzi tu o niebezpieczeństwo konkretne, a nie jedynie abstrakcyjne. Bezpieczeństwo ruchu wymaga przestrzegania wszystkich sformalizowanych zasad, a także ostrożności wynikającej z potrzeb życia, z konkretnej sytuacji. Pomocna jest tu zasada ograniczonego zaufania, która podpowiada zachowanie szczególnej ostrożności w różnych sytuacjach, nie tylko formalnego przestrzegania reguł ruchu i oznakowań drogi. Dla odpowiedzialności z tego przepisu konieczne jest ustalenie, iż sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Z kolei przepis art. 17 ust. 2 Prawa o ruchu drogowych stanowi, że kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu. Komentowany artykuł określa zasady włączania się do ruchu. Jest to manewr szczególnie niebezpieczny, wymagający od kierującego pojazdem zachowania szczególnej ostrożności oraz ustąpienia pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.

Mając na względzie przedstawione powyżej rozważania, jak również poczynione w toku prowadzonego postępowania ustalenia – brak jest podstaw do uznania, że zachowanie obwinionego K. B. wyczerpało znamion zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie wykroczenia. Z opinii biegłego (...) W. B. nie wynika, aby obwiniony, który jest doświadczonym kierowcą, przy włączaniu się do ruchu miał dopuścić się błędów czy zastosować nieprawidłową technikę jazdy. Obwiniony cofał z prawidłową prędkością ok. 11 km/h, mając doskonałą widoczność drogi, a cały jego samochód mieścił się na mostku, poza tym – na jezdni brak było jakichkolwiek śladów hamowania. Zeznania świadków N. S., A. G. i K. O., odnośnie położenia samochodu obwinionego w chwili zdarzenia, są niespójne, co więcej – jak wynika z powołanej opinii zarówno zachowanie N. S., jak i K. O. nie było prawidłowe. N. S., będąc niedoświadczonym kierowcą, widząc cofający z bramy samochód obwinionego instynktownie odbiła w lewo nie upewniając się, czy z tyłu nie jedzie inny pojazd, zaś K. O., który również jest niedoświadczonym kierowcą – wyprzedzał ją z prędkością niebezpieczną.

W świetle zatem takich, a nie innych ustaleń – Sąd uniewinnił obwinionego od zarzucanego mu czynu, zaś na podstawie art. 119 § 2 pkt 1 kpsow zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obwinionego kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem poniesionych kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru.

Sędzia: