Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mielcu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Mielcu II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Alicja Krypel

Protokolant: Magdalena Mazur

przy udziale oskarżyciela –

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 5 października 2023 roku, 25 stycznia 2024 roku

sprawy z oskarżenia Komendy Powiatowej Policji w M.

przeciwko R. P.

s. B. i E.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

w dniu 14 marca 2023 roku o godz. 10:13 w miejscowości C. woj. (...) na wysokości posesji nr (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej odległości od poprzedzającego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) jadącego na wprost i najechał na jego tył czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 §1 kw w zw. z art. 19 ust. 1 pkt 3 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

I.  uznaje obwinionego R. P. za winnego zarzucanego mu czynu popełnionego w sposób wyżej opisany, a stanowiącego wykroczenie z art. 86 §1 kw w zw. z art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 86 §1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 500 zł (pięćset złotych),

II.  na podstawie art. 119 §1 kpsw, §2 i §3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego R. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 170 zł (sto siedemdziesiąt złotych), w tym opłatę sądową w kwocie 50 zł (pięćdziesiąt złotych).

Sygn. akt II W 327/23

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Mielcu z dnia 25 stycznia 2024 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 marca 2023 r. około godziny 10:13 pokrzywdzona M. K. wraz ze swoją koleżanką A. G. poruszała się samochodem osobowym marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) jadąc od miejscowości M. w kierunku miejscowości C., gdzie znajduje się (...), z której zamierzały skorzystać. Pokrzywdzona zbliżając się do miejsca docelowego chciała wykonać manewr skrętu w prawo, w związku z czym włączyła prawy kierunkowskaz i zaczęła hamować. W tym momencie została ona uderzona z impetem przez kierującego samochodem marki R. (...), koloru białego, obwinionego R. P., który nie zachował należytej odległości od jej pojazdu i nie zauważył, że pokrzywdzona podjęła manewr skrętu w prawo.

Po zdarzeniu pokrzywdzona była roztrzęsiona i zestresowana, strony postanowiły jednak nie wzywać na miejsce Policji, a obwiniony uzyskał od pokrzywdzonej jej dane. Obwiniony odjechał, a potem pojawił się ponownie w N. i przez jednego z pracowników przekazał M. K. do podpisania oświadczenie, w którym to ona była winną zaistniałego zdarzenia drogowego. M. K. odmówiła podpisania oświadczenia i wówczas obwiniony powiedział jej, że o godzinie 12:00 przyjedzie wraz z Policją. Ostatecznie R. P. nie przyjechał z Policją, a M. K. sama dokonała zgłoszenia o zaistniałym zdarzeniu.

W wyniku zdarzenia w pojeździe marki V. (...) powstały uszkodzenia w postaci zarysowania powłoki lakierniczej tylnego zderzaka na wysokości 64 cm od podłoża i długości 30 cm.

(dowód: częściowe wyjaśnienia obwinionego R. P. – k. 25v – 26, 80 – 80v, zeznania świadka K. Ł. – k. 22, 80v – 81, zeznania świadka M. K. – k.84v – 85, nagranie z monitoringu przekazanego przez właściciela N. – k. 17-18, notatka urzędowa z odczytu zapisu kamer z monitoringu – k. 16, protokół oględzin pojazdu marki V. (...) – k. 5).

Obwiniony R. P. ma (...) lata. Jest żonatym ojcem dwójki dzieci. Posiada własną działalność gospodarczą. Jest współwłaścicielem domu o powierzchni 130 m ² oraz właścicielem samochodu ciężarowego marki R. (...) z 2004 r. o wartości około 15.000 zł.

(dowód: oświadczenie obwinionego R. P. – k.79v).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, wyjaśniając że za pojazdem marki V. (...) jechał przynajmniej 3 km, a w miejscowości C. jest próg zwalniający w odległości 300 – 400 metrów od miejsca przedmiotowego zdarzenia. Podał, że pokrzywdzona gwałtownie zahamowała i on również, lecz uderzył w tył jej pojazdu oraz, że ona nie zaczęła wykonywać żadnego manewru w prawo, bowiem po prostu stanęła na drodze i to on w momencie uderzenia przesunął jej samochód. Odnotował, iż nie widział, aby włączyła ona prawy kierunkowskaz. Wskazał też, że po zdarzeniu pokrzywdzona przepraszała go, mówiła że zagadała się z koleżanką i nie zauważyła posesji, na którą chciała wjechać, tj. w prawo, wobec czego tak gwałtownie zahamowała. Określił również, że pokrzywdzona następnie się rozpłakała, on ją pocieszał i to sama pokrzywdzona uznała, że jest winną zdarzenia drogowego.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnieniom obwinionego sąd nie dał wiary w części w jakiej nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu wykroczenia, wskazując że to pokrzywdzona gwałtowanie zahamowała, że nie widział, aby miała włączony prawy kierunkowskaz, a przed uderzeniem pokrzywdzona po prostu stała na drodze i to on uderzając ją przesunął jej samochód. W tym zakresie wyjaśnienia obwinionego, przerzucającego winę za niniejsze zdarzenie na pokrzywdzoną, nie przystają do zgromadzonego i wiarygodnego dla sądu materiału dowodowego, w szczególności są sprzeczne z zeznaniami świadka M. K. oraz uzyskanym nagraniem z monitoringu. Jednocześnie stanowią przyjętą przez niego linię obrony mającą na celu uchronienie go od ponoszenia odpowiedzialności. Należy wskazać, że obwiniony w latach 2016-2023 popełniał różne wykroczenia drogowe – co wynika z notatki urzędowej z dnia 12 kwietnia 2023 r. (k. 29) oraz informacji o naruszeniach z dnia 12 kwietnia 2023 r. (k. 38). W pozostałym natomiast zakresie sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom, gdyż korespondują ze zgromadzonym materiałem dowodowym.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. K., gdyż są spójne, rzeczowe i logiczne, a także korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, zwłaszcza z zeznaniami K. Ł. oraz nagraniem z monitoringu. Pokrzywdzona stanowczo i konsekwentnie wskazała, że chciała skręcić w prawo, zasygnalizowała swój manewr włączając prawy kierunkowskaz oraz zaczęła hamować i tym momencie została uderzona przez pojazd obwinionego, a ponadto stanowczo zaprzeczyła, że zagadała się z koleżanką i że uznała swoją winę za zaistniałe zdarzenie.

Sąd dał wiarę także zeznaniom świadka K. Ł., gdyż są rzeczowe i logiczne. Podała ona zapamiętane przez siebie informacje związane z przedmiotową sprawą, zgodnie ze swoją wiedzą. Co więcej jest ona osobą obcą dla stron postępowania, niemającą żadnego interesu w konkretnym rozstrzygnięciu, wobec czego brak jest podstaw, by kwestionować jej obiektywizm.

Także zgromadzone w sprawie dokumenty urzędowe zostały uznane za w pełni wiarygodne jako sporządzone w przypisanej prawem formie przez uprawnione do ich wydania osoby w ramach posiadanych przez nie kompetencji. Nadto za wiarygodne sąd uznał nagranie z monitoringu, bowiem nie nosi żadnych cech ingerencji lub modyfikacji oraz stanowi miarodajny obraz przedmiotowego zdarzenia, a ponadto obwiniony go nie kwestionował.

Komenda Powiatowa Policji w M. wnioskiem o ukaranie obwiniła R. P. o to, że w dniu 14 marca 2023 r. o godzi. 10:13 w miejscowości C. woj. (...) na wysokości posesji nr (...) kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej odległości od poprzedzającego pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) jadącego na wprost i najechał na jego tył, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym.

Odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 kw podlega ten, kto powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym na drodze publicznej, w strefie zamieszkania albo w strefie ruchu na skutek nie zachowania należytej ostrożności. Jak trafnie podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 kwietnia 2003 roku, sygn. akt III KK 61/03 – dla odpowiedzialności z tego przepisu konieczne jest ustalenie, iż sprawca nie zachował „należytej ostrożności”, a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do „postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze (LEX nr 77467).

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 19 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, kierujący pojazdem jest obowiązany m.in. jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a także utrzymywać odstęp niezbędny do uniknięcia zderzenia w razie hamowania lub zatrzymania się poprzedzającego pojazdu.

Zdaniem sądu okoliczności popełnienia wykroczenia nie budzą wątpliwości, a wina obwinionego co do zarzucanego mu wykroczenia została bezsprzecznie wykazana. R. P. w dniu 14 marca 2023 r. nie zachował należytej odległości od jadącego przed nim na wprost pojazdu marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...), a kiedy kierująca nim M. K., w celu wykonania manewru skrętu w prawo, zaczęła hamować i włączyła prawy kierunkowskaz, sygnalizujący zamiar skrętu – najechał z impetem na jego tył, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwiniony mając bowiem uprawnienia do kierowania pojazdem winien znać podstawowe zasady bezpieczeństwa, zaś poruszając się po drodze zobowiązany był unikać wszelkiego rodzaju działań, które mogłyby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa drogowego bądź też narazić kogokolwiek na szkodę, czego jednak nie uczynił.

Mając na względzie powyższe, uznając obwinionego winnego zarzucanego mu wykroczenia, sąd na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 zł. Wymierzona obwinionemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia popełnionego przez niego wykroczenia, jak i społecznej szkodliwości czynu, który zważywszy na okoliczności przedmiotowej sprawy, nie jest znaczny. Jednocześnie spełni ona cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, czyniąc zadość poczuciu sprawiedliwości, jak również będzie stanowić dla niego realną finansową dolegliwość stanowiącą dla niego przestrogę do zwiększenia uwagi na bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego. Określając zaś jej wysokość sąd miał na względzie, że obwiniony nie ma żadnych osób na swoim utrzymaniu i prowadzi własną działalność gospodarczą osiągając z niej stałe dochody.

W ocenie sądu powyższa kara spełni swoje cele wychowawcze zarówno wobec obwinionego, jak i społeczeństwa, któremu treść niniejszego wyroku uświadomi karalność i nieopłacalność takiego zachowania. Kara grzywny będzie stanowić także realną dolegliwością, która pozwoli odczuć mu naganność takiego zachowania i skutecznie zapobiegnie wykonywaniu przez R. P. podobnych zachowań w przyszłości.

Rozstrzygając zaś o kosztach sąd miał na względzie okoliczność, że obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą, uzyskując stały comiesięczny dochód, wobec czego na podstawie art. 119 kpw w zw. z § 2, § 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od niego na rzecz Skarbu państwa koszty postępowania w kwocie 170 zł, w tym opłatę sądową w kwocie 50 zł.